ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΛΑΧΟΣ

ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΕΣ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΛΑΧΟΣ

«Η γυναίκα μου είναι το θέατρο και ο έρωτάς μου το τραγούδι»

Συνέντευξη στην Αλέκα Τσιλιμπάρη

Το κτίριο της οδού Σπάρτης 14, πολύ κοντά στην πλατεία Αμερικής, εκείνο που στεγάζεται ο Πολυχώρος Τέχνης «Αλεξάνδρεια» δεν είναι ένα τυχαίο σπίτι. Εδώ έζησε μικρός ο συγγραφέας Μ. Καραγάτσης. Πρέπει να χτίστηκε στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1930. Εδώ συναντήσαμε τον καταξιωμένο ηθοποιό κ. Βασίλη Βλάχο, κάτοικο της Γ΄ Σεπτεμβρίου, σε μια γειτονιά της Αθήνας που ανθίζει και πάλι σιγά-σιγά και μοιραστήκαμε μαζί του κομμάτια από τη ζωή του και μαρτυρίες για τη μεγάλη αγάπη του, το θέατρο.

Ο Βασίλης Βλάχος πιστεύει ότι «Είναι το κλίμα και η ιστορία μας που μας κάνει να μοιραζόμαστε χαρές και λύπες με τραγούδια, με μαζώξεις και με χορούς. Είναι ο έρωτας πιο φωτεινός στα μέρη μας και η ελπίδα έχει την διαύγεια του ουρανού. Τα τραύματα θα γίνουν ποιήματα και η αδικία τραγούδι παρηγορητικό» λέει. Αυτός ήταν ο λόγος που έφερε και την «Αλεξάνδρεια» στην Κυψέλη.

«…Mετά από πολλές δυσκολίες και θυσίες που έκανα για το θέατρο, κατάφερα να έχω δικό μου έναν πολυχώρο, που τον διαμόρφωσα έτσι ώστε να στεγάσω εκεί τα όνειρά μου…»

«Γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου…» μας είπε ο Βασίλης ο Βλάχος εξηγώντας έτσι και το γιατί ο χώρος αυτός πήρε το όνομά της γενέτειρας του, «…Και ο πατέρας μου το ίδιο. Η μητέρα μου γεννήθηκε στο Σουέζ. Το επώνυμό μου είναι θεσσαλικό, καταγωγή από τον παππού μου. Ήμουν πέντε χρόνων όταν ήρθαμε στην Ελλάδα, δύσκολα χρόνια, είμαστε πρόσφυγες, μαζέψαμε ό,τι μπορέσαμε και εγκατασταθήκαμε στην Αθήνα. Είχα δύσκολα παιδικά χρόνια, μ’ ένα πατριό, τον σύζυγο της μητέρας μου, ο οποίος ζήλευε και αυτό αντανακλούσε σε μένα… αλλά δεν θέλω να επεκταθώ στην προσωπική μου ζωή…».

Κατάφεραν λοιπόν να επιβιώσουν, ο Βασίλης τελείωσε το Γυμνάσιο, μπήκε στο Πανεπιστήμιο στο τμήμα της Νομικής, αργότερα προσελήφθη ως γραφέας στο Υπουργείο Εξωτερικών και συνάμα παρακολουθούσε μαθήματα υποκριτικής. Η μητέρα του ήταν αντίθετη σ’ αυτό, όμως την νίκησε η μεγάλη αγάπη του γιου της για το θέατρο.

«…Εκείνη την εποχή έκανα και τα τρία μαζί…», μας λέει, «…Πανεπιστήμιο, εργασία στο Υπουργείο και Δραματική Σχολή… πώς τα κατάφερα ούτε κι εγώ δεν ξέρω… στο τρίγωνο του διαβόλου ζούσα…»

Εργάστηκε 35 χρόνια στο Υπουργείο και όταν πήρε το πτυχίο της Νομικής θέλησαν να τον μεταθέσουν σε ανώτερη θέση, τότε, ασχολήθηκε και με τον συνδικαλισμό για να αποφύγει τη μετάθεση. Είχε σκοπό να κάνει καριέρα στο θέατρο και τελικά το όνειρό του έγινε πραγματικότητα.

Τον μάγεψε το θέατρο

Τον ρωτήσαμε γιατί δεν παντρεύτηκε και μας είπε πως έφτασε πολύ κοντά στο γάμο στα 26 του χρόνια, με μια κοπέλα ομογενή κι αυτή. Θα ζούσαν στο εξωτερικό, αλλά την τελευταία στιγμή έκανε πίσω, ένοιωσε πως δεν ταίριαζαν, αλλά μάλλον ο έρωτάς του για το θέατρο ήταν δυνατότερος και δεν χωρούσε άλλον έρωτα.

«…Με μάγεψε το θέατρο γιατί βαριόμουν τον …Βασίλη μόνο του…» μας είπε γελώντας, «…Ήθελα να βρίσκομαι με κόσμο, να μιλάω, ποτέ δεν ντρεπόμουν, μου άρεσε να δημιουργώ επάνω στη σκηνή, από παιδί ακόμη. Θυμάμαι στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου που κάναμε ένα θεατρικό, με έβαλαν να παίξω στο «Τίμημα της λευτεριάς» του Γιώργου Θεοτοκά, τον Μάνθο Οικονόμου. Παίξαμε στο υπόγειο μιας εκκλησίας, της Παναγίτσας στο Παλαιό Φάληρο. Ο καθηγητές που παρακολούθησαν την παράσταση, μου είπαν πως, αν δεν περάσω στο Πανεπιστήμιο, θα έχω σίγουρη καριέρα στο θέατρο…»

Είναι πολυτάλαντος και πολυπράγμων. Μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Γερμανικά και εξαιρετικά Ελληνικά. Έχει μεταφράσει τον «Αραβικό εφιάλτη» του Irwin Robert, καθώς και το θεατρικό έργο του Prosper Merimee, «Tο θέατρο της Κλάρα Γκαζούλ», έργο το οποίο έπαιξε στο θέατρο το 1996. Eπίσης, έχει μεταφράσει ένα παιδικό, διάφορα άλλα θεατρικά κείμενα και όχι μόνο. Είναι λάτρης της τελειότητας, συναισθηματικός αλλά και λογικός, με πάθος και πείσμα για ζωή και δημιουργία.

Έχει κάνει πολλές συνεργασίες στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Από τα πρώτα του βήματα ξεκίνησε με επαγγελματικές δουλειές, είχε την τύχη, να συνεργαστεί με τα τρία τρομερά «παιδιά» του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου, Ριάλδη, Ποταμίτη, Ξενουδάκη, που τότε ήταν στα φόρτε τους.

Ο δικός του χώρος

Ο Βασίλης είχε πάντα ένα όνειρο ζωής, να κάνει ένα δικό του χώρο. Πιστεύει πως ηθοποιοί της δικής του κατηγορίας πρέπει να είναι manager του εαυτού τους.

Το 2001 είχε ένα οικόπεδο στην οδό Γερμανικού που δεν κατάφερε να το κάνει θέατρο και το πούλησε. Το 2012, ενώ έπαιζε τον «Θείο Βάνια», όλως τυχαίως, επισκέφτηκε μία ξαδέλφη του στην οδό Σπάρτης 14. Όταν εκείνη του έδειξε αυτόν τον υπέροχο νεοκλασικό χώρο που προοριζόταν να γίνει παιδικός σταθμός, της είπε πως θα τον πάρει για να τον κάνει θέατρο.

«…Με τα πρώτα χρήματα που βρήκα…» μας είπε ο Βασίλης «…επισκεύασα τον χώρο, τον διαμόρφωσα για να είναι θεατρικός και εκεί πλέον έχω στεγάσει τα όνειρά μου…»

Τον ρωτήσαμε γιατί του έδωσε το όνομα «Αλεξάνδρεια». «…αν και ήμουν μικρός…» είπε, «…εκεί περπάτησα, ήπια νερό απ’ τον Νείλο, μίλησα Αραβικά…»

Στην «Αλεξάνδρεια», εκτός από τα θεατρικά, γίνονται παρουσιάσεις βιβλίων, προβολές ταινιών, μουσικές βραδιές και πολλές άλλες εκδηλώσεις με σημαντικούς καλλιτέχνες όπως είναι οι: Χατζηνάσιος, Σπανός, Κορκολής, Δάρρα, Πλέσσας, Νότης Μαυρουδής, Αναστασία Μουτσάτσου, Γιοβάννα, Κούτρας, Λέκκας και πολλοί άλλοι. Επίσης Καθηγητές και διανοούμενοι, κλείνουν στον χώρο βραδιές για συζητήσεις.

Το καλοκαίρι στην «Αλεξάνδρεια» υπάρχει ένας όμορφος κήπος που μετατρέπεται σε θερινό θέατρο, όπου λαμβάνουν χώρα θεατρικά, μουσικές βραδιές και άλλες εκδηλώσεις.

Ο Βασίλης είναι ένας ταλαντούχος ηθοποιός αλλά και θεατρικός επιχειρηματίας. Για να κρατήσει αυτές τις ισορροπίες των ρόλων του, για να έχει πάντα ποιότητα σε ό,τι παρουσιάζει, αλλά και να φέρει σε πέρας τις οικονομικές απαιτήσεις του χώρου που δεν συνάδουν με τη σημερινή κρίση, μόχθησε πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Τελικά τα κατάφερε και συνεχίζει απτόητος να αγωνίζεται.

Δεν σταματάει όμως εδώ το ταλέντο του Βασίλη… «…Η γυναίκα μου είναι το θέατρο και ο έρωτάς μου το τραγούδι» μας είπε. Τραγουδάει πολύ όμορφα και έχει βγάλει δύο cd’s. Τι άλλο θα κάνει αυτός ο άνθρωπος είναι ένα ερώτημα και μάλιστα «…Τα όνειρα δεν σταματούν ποτέ…» μας είπε και πάντα περιμένουμε εκπλήξεις απ’ αυτόν. Τον κοιτάζω και θαυμάζω τη ζωντάνια του, την ιδιαίτερη ευφυΐα και το ταμπεραμέντο του. Ευχαριστούμε τον Βασίλη Βλάχο που μας έδωσε τη δυνατότητα να τον γνωρίσουμε καλύτερα από κοντά και ευχόμαστε πάντα να προσφέρει στον κόσμο αυτή την ποιότητα της ψυχαγωγίας που ήδη προσφέρει, στον όμορφο χώρο του.

 «ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ»

Μία διαχρονική παράσταση… «Σόλων μωρό μου»…

42 χρόνια πέρασαν από την εμφάνιση στην τηλεόραση των μονόπρακτων «εκείνος κι εκείνος» του Κώστα Μουρσελά και παραμένουν επίκαιρα για την εποχή μας.

Ακόμη μία φορά ανεβαίνει στη σκηνή μια συρραφή πέντε μονόπρακτων σε ενιαία παράσταση. «Το αυγό», «Το περίπτερο», «Στο ψυχιατρείο», «Ισορροπίες» και αποσπάσματα από «Τα δόντια», στον ζεστό θεατρικό πολυχώρο «Αλεξάνδρεια» του Βασίλη Βλάχου, με σκηνοθέτη τον Νίκο Σακαλίδη.

Πρωταγωνιστούν, ο ίδιος ο Βασίλης Βλάχος ως Λουκάς, ο Γιάννης Κρανάς ως Σόλων και μαζί τους η Κατερίνα Σουβλή.

Ο Λουκάς και ο Σόλων, είναι δύο πολυσύνθετες φιγούρες ανθρώπων που βλέπουν με μία δική τους φιλοσοφία την πραγματικότητα. Δεν συμμετέχουν στα κοινά γιατί τους πνίγει η καταναλωτική κοινωνία, θέλουν να είναι ελεύθεροι, να κάνουν ό,τι τους προκύψει και προχωρούν μόνοι τους στη ζωή, ρακένδυτοι, χωρίς να νοιάζονται, θέλοντας να δείξουν πως η φτώχεια βρίσκεται στον πολιτισμό που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο και όχι στα ρούχα του. Θεωρούνται απροσάρμοστοι στο κοινωνικό τους περιβάλλον, αλλά με τον υπαινικτικό τρόπο του λόγου τους, το ανατρεπτικό χιούμορ και το έξυπνο πνεύμα τους, βγάζουν στην επιφάνεια αλήθειες που κρύβονται πίσω από σοβαροφάνειες στον κόσμο της καθημερινής ζωής.

Ο Λουκάς λειτουργώντας με το ένστικτο και ο Σόλων παίρνοντας θέση, περνούν το σημαντικότερο μήνυμα της ζωής, πως, όσο λιγότερες επιθυμίες έχουμε τόσο πιο ελεύθεροι νιώθουμε από δεσμεύσεις, «…έξω, στον ήλιο, στο φως, στη φύση…κι ας μην έχουμε τίποτα…»

Το έργο είναι μια κοινωνική σάτιρα με υψηλό χιούμορ, που δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα ή καταστάσεις αλλά γενικά στην ένδεια του πολιτισμού μας. Βασίζεται στην ελευθερία του ατόμου, στην ουσία της ελευθερίας που δεν έχει επίθετα. Δεν υπάρχει ελευθερία της αριστεράς, της δεξιάς ή του κέντρου, απλώς υπάρχει η ελευθερία των συναισθημάτων.

Ο Βασίλης Βλάχος είναι άψογος στον ρόλο του Λουκά, «κεντάει» με την υποκριτική του. Αποδίδει εξαιρετικά την αγνότητα και τον αυθορμητισμό του Λουκά, το χιούμορ και την παιδικότητά του αλλά και τη βαθιά του σκέψη, σ’ ένα κείμενο απαιτητικό με τις εναλλαγές της διάθεσης του ήρωα, την ενσωμάτωση του λόγου του στην κίνηση του σώματος, το υπαινικτικό παίξιμο που διέκρινε σχεδόν όλους τους διαλόγους.

Θα τολμούσα να πω, πως ο Βασίλης Βλάχος άγγιξε τον μεγάλο ηθοποιό Βασίλη Διαμαντόπουλο, ο οποίος είχε το πλεονέκτημα της «τεστιτούρας», δηλαδή, την εκτεταμένη κλίμακα από το μπουφόνικο έως το τραγικό.

Θα έλεγα ότι, ο Βασίλης Βλάχος έχει αυτό το πλεονέκτημα και μας το δείχνει με εξαιρετικό τρόπο στη σκηνή. Μπορεί να μας συγκινήσει με το χιούμορ του και να μας κάνει να γελάσουμε με την τραγικότητά του. Ο λόγος του καθαρός, απλός, αγγίζει την ψυχή μας. Δεν υποδύεται τον ήρωα, είναι πραγματικά ο Λουκάς που ζούσε «μέχρι το κόκαλο» τα συναισθήματά του. Μιλά με τα μάτια, το σώμα, ένας μπεκετικός ήρωας που δεν έχασε ούτε μία στιγμή την αλήθεια ενός απαιτητικού ρόλου σε ένα εξαιρετικά δύσκολο κείμενο που θέλει να περάσει στον κόσμο βαθιά νοήματα.

Ο Γιάννης Κρανιάς, κι αυτός εξαιρετικός στον ρόλο του Σόλωνα, παρουσιάζει πειστικά τον ασυμβίβαστο παρείσακτο της εποχής του, με αναζητήσεις ενός κυνικού φιλοσόφου της αρχαιότητας. Εκφράζει θαυμάσια με γλυκόπικρο τρόπο, τη γύρω του πραγματικότητα, ερμηνεύοντας τον κόσμο με τη λογική του παραλόγου. Όταν λέει στον Λουκά «Σκάσε» διαφαίνεται η αγάπη που έχει στον φίλο του και του μεταφέρει τη γνώση του αυθόρμητα, χωρίς διδακτισμό. Εδώ φαίνεται και η ανάγκη της συντροφικότητας, «…έχουμε εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον…» λέει ο Σόλων, «…η μόνη λύση είναι να πιαστούμε χέρι χέρι, πέραν από διαφορές και να πάμε μπροστά…».

Ο Γιάννης Κρανιάς μας μεταφέρει κάθε του συναίσθημα με τον λόγο του, που, αν και είναι υπαινικτικό παραλήρημα, δεν χάνεται κανένα νόημα. Μιλάει κοιτάζοντας στο κενό, που το γεμίζει με όλες του τις αισθήσεις.

Η ΚατερίναΣουβλή σ’ έναν μικρό αλλά σημαντικό ρόλο, είναι μια χαρούμενη νότα ανάμεσα στους δύο άντρες που χρωματίζει τις στιγμές τους. Τους κάνει να σταματήσουν για λίγο να σκέφτονται και να ζήσουν. Αποδίδει ικανοποιητικά τον ρόλο μιας γυναίκας στο μέσον της ζωής της, την αγωνία της μοναξιάς, την αποδοχή της φθοράς που φέρνει ο χρόνος. Με τη χαριτωμένη παρουσία της ολοκληρώνει μαζί με τους άλλους δύο ηθοποιούς, ένα εξαιρετικό τρίο.

Παίζοντας ίσως και τον μεγαλύτερο ρόλο για μία θεατρική παράσταση, ο ρόλος του σκηνοθέτη, ο κ. Νίκος Σακαλίδης «δούλεψε» θαυμάσια τους ηθοποιούς ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία τους, οδηγώντας τους να βάλουν στους ρόλους τους «σάρκα και οστά», αναλύοντας προσεκτικά την ταυτότητα των ηρώων, τα στοιχεία που συγκροτούν την προσωπικότητά τους.

Η παράσταση έχει ρυθμό σε όλη της τη διάρκεια. Οι σωστές και όχι περιττές κινήσεις των ηθοποιών δένουν απόλυτα με τον λόγο τους.

Η μουσική στην αρχή με τον Δον Πασκουάλε, αργότερα την «ταμπακιέρα», τις «νύχτες της Καμπίρια» και το «αντίο ελ πασάτο» με την Μαρία Κάλας στο τέλος, ταιριάζει απόλυτα με την ατμόσφαιρα του έργου.

Μπράβο σε όλους τους συντελεστές, υπέροχη και ιδιαίτερη παράσταση, μην τη χάσετε.

Πολυχώρος «Αλεξάνδρεια», Σπάρτης 14, ΠλατείαΑμερικής

Κάθε Πέμπτη στις 21:00 και κάθε Κυριακή στις 18:00

Έργα σκαλισμένα στο ξύλο

Ξυλογλυπτική η τέχνη που θαυμάζουμε

Της Σοφίας Διγενή-Κολιοτάση

Το έθιμο του στολισμού του Επιταφίου θέλει τις νέες γυναίκες, τις ανύμφευτες κυρίως, της κάθε ενορίας να ξενυχτούν στολίζοντας τον ξυλόγλυπτο επιτάφιο με κάθε λογής μυρωδάτα ανοιξιάτικα λουλούδια.

Αυτό το έθιμο έγινε αφορμή για να μιλήσουμε για μια τέχνη που προάγει τον πολιτισμό μας και αναδεικνύει έργα υψηλής αισθητικής φροντίδας.

Η Ξυλογλυπτική είναι η τέχνη της απεικόνισης πάνω σε ξύλο διαφόρων μορφών ή καλλιτεχνικών σχεδίων. Αποτελεί μία από τις αρχαιότερες και περισσότερο διαδεδομένες τέχνες σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ξυλόγλυπτα έργα συναντάμε στους ναούς της Χριστιανοσύνης. Ωστόσο, την ξυλογλυπτική ως τέχνη μάς την αναφέρουν ο Όμηρος και ο Θεόκριτος.

Σύμβολα ζωντανής πίστης

Οι Χριστιανικοί ναοί είναι μόνιμες εκθέσεις έργων ξυλογλυπτικής τέχνης. Ο κ. Δημήτρης Μπήλιας, γνώστης της τέχνης, με εκατοντάδες έργα σε ναούς, αφού πολλά από αυτά έχουν τη σφραγίδα της εταιρείας Σ. ΔΕΝΑΞΑΣ - Δ. ΜΠΗΛΙΑΣ Ο.Ε., μας είπε ότι: "Τα τέμπλα είναι κατά την επιστημονική ορολογία σκαλισμένα «εἰς ἔξεργον ἀνάγλυφον»". Το πελεκημένο ξύλο παρουσιάζει σκηνές της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, την άμπελο με τα σταφύλια, πουλιά, φυτά και πρόσωπα. Tα πουλιά (τα οποία συμβολίζουν την αγάπη), οι λύκοι και τα λιοντάρια (που συμβολίζουν τη δύναμη), ο σταυρός (που συμβολίζει τον κύκλο της ζωής) και οι άγγελοι (που συμβολίζουν τους φύλακες και τους προστάτες). Η εκκλησιαστική ξυλογλυπτική άνθισε στις αρχές του 16ου αιώνα όταν το ψηλό ξυλόγλυπτο εικονοστάσιο καθιερώθηκε. Παραδείγματα δυναμικής έκφρασης στο ξύλο μπορούμε να δούμε σκαλισμένα σε εικονοστάσια, δεσποτικούς θρόνους, άμβωνες, μανουάλια, στασίδια, πόρτες, κουβούκλια επιταφίων.

Στα πιο καλοδουλεμένα τέμπλα υπάρχουν και ολόκληρες σκηνές από την Αγία Γραφή (θυσία του Αβραάμ, Μυστικός Δείπνος, Αποκεφαλισμός του Ιωάννου, Πρωτόπλαστοι) και από τα Συναξάρια των Αγίων (Ο Άγιος Ευστάθιος, πού τοξεύει το σταυροφόρο ελάφι, σκηνές του μαρτυρίου της Άγιας Παρασκευής, …) καθώς και μορφές των οποίων το νόημα δε μπορούμε να εξηγήσουμε σήμερα. Αυτό που μας γοητεύει, όμως, είναι το ξύλο ως υλικό, όσο και ο τρόπος με τον οποίο η αγάπη και η επιδεξιότητα ενός καλλιτέχνη μπορούν να μεταβάλουν τα βασικά χαρακτηριστικά του και να το μετουσιώσουν σε σύμβολο ζωντανής πίστης και καλλιτεχνικής ομορφιάς.

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΜΑΣ, Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΜΑΣ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ:

«ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΑΣ,

ΔΙΑΔΙΔΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΔΙΑΣΩΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ»

Επιμέλεια: Σοφία Διγενή- Κολιοτάση, Αλέκα Τσιλιμπάρη

Από τον Ευαγγελισμό στο Άγιο Πάσχα κάθε γωνιά της Δυτικής Αθήνας κι ένας τόπος Παράδοσης. Το αφιέρωμά μας σε αυτούς που παράγουν πολιτισμό, διασώζουν και διαδίδουν την πλούσια Ελληνική κληρονομιά ξεκινά από τους Πόντιους της Αγίας Βαρβάρας και τον Σύλλογο «Φάρος». Σας ξεναγεί στο υπέροχο Μικρασιάτικο Μουσείο στο Αιγάλεω που με τόση αγάπη φροντίζoυν και τρίτης γενιάς Μικρασιάτες όπως μας είπε  η κ. Ντίνα Καλιοντζή. Σας φέρνει μνήμες από την Μυτιλήνη στον Σύλλογο Μυτιληναίων Πετρούπολης. Το αφιέρωμα συνεχίζεται στο επόμενο τεύχος μας προβάλλοντας γιορτές της μυρωδάτης Άνοιξης. Στείλτε μας κι εσείς τις δραστηριότητες των Συλλόγων σας στο westathenspages@yahoo.gr. ....

Tα ήθη και έθιμα, οι θρύλοι και μύθοι, οι δοξασίες και γνώσεις, το φιλότιμο και η λεβεντιά μας. … με άλλα λόγια η πολιτιστική μας κληρονομιά είναι εκείνη που μάς κρατάει ζωντανούς ως λαό και ως Έθνος. Μέσα από τις σελίδες μας επιχειρούμε να σμίξουμε το χθες με το σήμερα και να κάνουμε ένα αφιέρωμα σε εκείνους που το μεταλαμπαδεύουν.

Αφετηρία αυτού του αφιερώματος θα είναι η ιστορική επέτειος της 25ης Μαρτίου και οι εκδηλώσεις των πολιτιστικών μας Συλλόγων αλλά και τα ήθη και τα έθιμα που διασώζονται μέχρι τις μέρες μας για το Άγιο Πάσχα.

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΟΝΤΙΩΝ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ «Ο ΦΑΡΟΣ»

Γράφει η Σοφία Σαββίδου, Πρόεδρος του ΣΠΑΒ «Ο ΦΑΡΟΣ»

Παρ’ ότι η Επανάσταση του 1821 έχει μελετηθεί σε μεγάλο βαθμό, εν τούτοις διάφορες παράμετροι που σχετίζονται με το ιδεολογικό, κοινωνικό αλλά και γεωγραφικό πλαίσιο, παραμένουν ακόμα άγνωστες. Στις παραμέτρους αυτές περιλαμβάνεται και η συμμετοχή των Ελλήνων που κατοικούσαν στις περιοχές που χάθηκαν οριστικά για τον ελληνικό κόσμο μετά το 1922. Έτσι παραμονή 25ης Μαρτίου διοργανώνεται αφιέρωμα – αναφορά με ομιλία Ιστορικού στην συμμετοχή των Ελλήνων του Πόντου τόσο στις προεπαναστατικές διεργασίες, όσο και στη συμμετοχή των Ελλήνων του Πόντου στα επαναστατικά γεγονότα.

Ανήμερα της 25ης Μαρτίου στην πόλη της Αγ. Βαρβάρας γίνεται κάθε χρόνο:

-     Κατάθεση Στεφάνου στο Ηρώο της πόλης από την Πρόεδρο του Συλλόγου κ. Σοφία Σαββίδου.

-     Παρέλαση με πολυπληθή ομάδα μελών του Συλλόγου συμμετέχοντας τέσσερις (4) γενιές Ποντίων με Παραδοσιακές Ποντιακές φορεσιές, ζιπκαλίδες και ζουπουνοφόρες, με τη σημαία και τα λάβαρα.

ΗΘΗ & ΕΘΙΜΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Το Πάσχα οι Πόντιοι το ονόμαζαν Λαμπρή και ότι είχε σχέση με αυτό έπαιρνε το όνομά του από την Λαμπρή. Έτσι λέμε «τη Λαμπρής τ' ωβγα», «τη Λαμπρής το κερίν», «τα Λαμπροήμερα».

 Την Κυριακή των Βαΐων, τα παιδιά του συλλόγου με παραδοσιακές ποντιακές φορεσιές, πηγαίνουν στα σπίτια των μελών και ψάλλουν:

“βάι, βάι το βαγίν, τρώμ' οψάριν και χαψίν και τ' απάν την Κερεκήν τρώμε κόκκινον ωβγόν» ή «βάι, βάι το βαΐον, δος κερκέλ' κ' έπαρ' βαΐον».

Οι οικοδέσποινες, τους προσφέρουν «κερκέλια» δηλαδή κουλουράκια από καθαρό σιτάρι, που τα φτιάχνουν μόνο αυτή την ημέρα.

 Από τη Μ. Τετάρτη οι κυρίες του Συλλόγου ζυμώνουν επτάζυμα και τσουρέκια με αβγά και μαγιά σε σχήμα πλεξούδας με αλυσίδα γύρω-γύρω από το ίδιο ζυμάρι.

 Τη Μ. Πέμπτη, στην αίθουσα του Συλλόγου, οι κατσαρόλες αρχίζουν να βράζουν με νερό για να βάψουν τα αυγά με κρεμμυδόφυλλα.

Βάζουμε στον πάτο μιας κατσαρόλας φλούδες κρεμμυδιών, από πάνω μία στρώση αυγά, από πάνω πάλι φλούδες και πάλι αυγά μέχρι να γεμίσει η κατσαρόλα. Προσθέτουμε νερό και τα βράζουμε σε χαμηλή φωτιά μέχρι να πάρουν τα αυγά χρώμα. Πολλές φορές τα διακοσμούμε με φύλλα ματζουράνας, αρμπαρόριζας και άλλα, ώστε μετά το βράσιμο μένουν στα αυγά αποτυπωμένα το σχήμα και το χρώμα του φυτού. Τα πρώτα αυγά τα παίρνουν τα μέλη και κάθε σπιτικό το τοποθετεί στο εικονοστάσι του.

Την ημέρα του Πάσχα, της Λαμπρής, σχηματίζουμε παρέες και πηγαίνουμε με λύρες και νταούλια σε συγγενικά και φιλικά σπίτια για να ευχηθούμε το «Χριστός Ανέστη». Εκεί κυρίως μας προσφέρουν κρασί αλλά και ρακί και κόκκινα αυγά για να τσουγκρίσουμε και όλοι μαζί χορεύουμε και τραγουδάμε. Το γλέντι της Λαμπρής (Πάσχα) κρατά τρείς ημέρες που ονομάζονται «λαμπροήμερα»

 «Χριστού χαρά θα έρται μας με το «Χριστός Ανέστη/ σα τρία λαμπροήμερα τα τέρτια όλ' ανασπάλκουν»... (όλα τα βάσανα ξεχνιούνται).

 Έθιμο εκείνων των ημερών είναι και η αυγομαχία, παιχνίδι με κόκκινα αυγά. Ο καθένας βρίσκει ή φτιάχνει ένα δυνατό αυγό με δικό του τρόπο (ή ψήνοντας τη μύτη του αυγού σε στάχτη ή αδειάζοντας το αυγό από μια μικρή τρυπούλα και το γεμίζουν με πίσσα ή χρησιμοποιούν αυγό φραγκόκοτας ή χτυπώντας το στα δόντια) τσουγκρίζουμε και εκείνος που σπάει και μαζεύει τα περισσότερα αυγά είναι και ο νικητής.

2^ο Θέμα

Οι Μυτιληνιοί της Πετρούπολης φέρουν μαζί τους τον τόπο τους

Γράφει η Αλεξάνδρα Τσιλιμπάρη

Οι πολιτιστικοί σύλλογοι στους δήμους της χώρας μας, παίζουν σημαντικό ρόλο για το περιβάλλον, τον πολιτισμό, την παράδοση. Εάν ένας σύλλογος είναι ενεργός μπορεί να έχει πολλές δραστηριότητες όπως, παραδοσιακά πανηγύρια, αποκριάτικες εκδηλώσεις, εκδρομές, καλλιτεχνικά δρώμενα, χορευτικά τμήματα, όπως επίσης, μέσα από τον σύλλογο, μπορούν να εκφραστούν ανησυχίες, ιδέες, δυνατότητες των πολιτών και στην πορεία, να υλοποιηθούν στόχοι προσωπικής ανάπτυξης.

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Μυτιληναίων «Θεόφιλος» της Πετρούπολης, έχει πετύχει τον στόχο του. Από το 1995 που ιδρύθηκε, λειτουργεί ενεργά με πολλές εκδηλώσεις και αγάπη για την περιοχή του. Τον ονόμασαν «Θεόφιλο» για να τιμήσουν τον μεγάλο Μυτιληναίο ζωγράφο, που κατάφερε να λαμπρύνει το όνομα του νησιού τους, με την τέχνη και την αγαθότητα της ψυχής του.

Σκοπός τους είναι να διατηρήσουν μέσα τους ζωντανό το λαμπερό πρόσωπο της πατρίδας τους, με την ιστορία, τις αρχές, τις αξίες και τις αρετές της. Αυτές τις αρετές αναζητούν στα ήθη, στα έθιμα, στις λαϊκές παραδόσεις και στα θαυμαστά έργα της πολιτιστικής τους κληρονομιάς. «…τα άγια χνάρια του τόπου μας, λυτρωμός και έμπνευσή μας…», μας λένε.   

Στον σύλλογο των Μυτιληναίων συνάντησα ανθρώπους με ευαισθησία, αγάπη για τον τόπο τους, όνειρα για το μέλλον.

Δεν θέλουν, όπως λένε, να μείνουν στάσιμοι και προσκολλημένοι στο παρελθόν, αλλά να πορευτούνε στο μέλλον με γνώση και συνείδηση για να μεταδώσουν στους νεότερους την πολιτιστική τους κληρονομιά. Αυτή η συλλογική προσπάθεια βοήθησε να αναδειχθεί ο σύλλογός τους, σε ένα ζωντανό και πρωτοπόρο πολιτιστικό κύτταρο στην Πετρούπολη, αλλά και στην Αττική γενικότερα.

Κάνουν πολλές εκδηλώσεις και μάλιστα ετοιμάζουν μία θεατρική παράσταση, με τον γνωστό τίτλο «Η Αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Μπορείτε να βρείτε το πρόγραμμά εκδηλώσεών τους στον χώρο τους.

Με αφορμή την ένταξη της Λέσβου στο Παγκόσμιο Δίκτυο Γεωπάρκων της UNESCO και στο Δίκτυο Ευρωπαϊκών Γεωπάρκων, ο σύλλογός τους κυκλοφόρησε ένα επιτοίχιο ημερολόγιο, πραγματικό ύμνο της Λέσβου, της φύσης και του πολιτισμού. Περιλαμβάνει παλιές φωτογραφίες παιδιών του τόπου τους, απ’ τις αρχές έως τα μέσα του περασμένου αιώνα. Εικόνες παιδιών που αχνίζουν αθωότητα κι ελπίδα, εικόνες παιδιών που μαρτυρούν την αγριότητα εκείνων των πέτρινων χρόνων, που πριν ακόμη μεστώσει το κορμί κι ο νους τους, ρίχτηκαν στον άνισο αγώνα για το ψωμί και την πληγωμένη αξιοπρέπεια.

Θέμα 3ο

Ένα Μικρασιάτικο Μουσείο στο Αιγάλεω

Το Μουσείο Μικρασιατικού Πολιτισμού δημιουργία του Δήμου Αιγάλεω, του Δημοτικού Πολιτιστικού Οργανισμού και του Συλλόγου Μικρασιατών Αιγάλεω «Νέες Κυδωνίες» εγκαινιάστηκε στις 17 Οκτωβρίου 2010 και από την 1η Δεκεμβρίου του ιδίου έτους λειτουργεί επίσημα για το κοινό. Σκοπός του είναι όπως μας είπε η πρώην Πρόεδρος του Συλλόγου Μικρασιατών Αιγάλεω κ. Ντίνα Καλιοντζή, να στεγάσει, να διατηρήσει και να διαδώσει την πλούσια ιστορία και τον πολιτισμό της Μικράς Ασίας και παράλληλα να τα αξιοποιήσει για την εκπαίδευση του κοινού.

Το Μουσείο φιλοξενεί κειμήλια (νομίσματα, λευκά είδη, βιβλία, φωτογραφίες, έγγραφα, χρηστικά αντικείμενα, κ.λπ.) από διάφορες περιοχές της Μικράς Ασίας που δώρισαν Μικρασιάτες, τόσο του Δήμου Αιγάλεω, όσο και από άλλα σημεία της Ελλάδας.

Το Μουσείο είναι ανοιχτό στο κοινό.

Βρίσκεται στην οδό Καραϊσκάκη 2-4, 12242 Αιγάλεω,

Τηλ.: 210-5908 767.

Για ξεναγήσεις σε μαθητές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης καθώς και σε Συλλόγους και άλλους φορείς γίνονται κατόπιν ραντεβού.

Τηλ. επικοινωνίας: κ. Γιάννης Κουτούλιας, 6944 315 227 ή στην κ. Αθηνά Δασκαλάκη στο 6945 867 941.

Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα: http://mikrasiatesaigaleo.wordpress.com/

Απαιτούνται άμεσα μέτρα

Απαιτούνται άμεσα μέτρα

Την στήριξη «των συμπολιτών μας που υφίστανται κοινωνικό αποκλεισμό και αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης από την ανθρωπιστική κρίση (τροφή, ρεύμα, νερό)» θέτει ως προτεραιότητα ο Δήμαρχος Αιγάλεω κ. Δημήτρης Μπίρμπας από όσα ζητάει και περιμένει από την νέα κυβέρνηση.

Τα προβλήματα της Δυτικής Αθήνας παραμένουν

Τα αποτελέσματα των βουλευτικών αποτελεσμάτων είναι πρώτα απ’ όλα νίκη της Δημοκρατίας, νίκη του Ελληνικού λαού και το πρώτο βήμα για την ανάκτηση της αξιοπρέπειάς του, την δημιουργία συνθηκών αξιοκρατίας, Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας και Δικαίου. Τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας Κυβέρνησης το καταδεικνύουν.

Τα προβλήματα της Δυτικής Αθήνας παραμένουν και σήμερα τεράστια και απαιτούνται άμεσα μέτρα, πρώτα απ’ όλα για την στήριξη των συμπολιτών μας, που υφίστανται κοινωνικό αποκλεισμό και αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης από την ανθρωπιστική κρίση (τροφή, ρεύμα, νερό).

Τα τερατώδη ποσοστά ανεργίας, ιδιαίτερα στους νέους και στους ανασφάλιστους συμπολίτες μας, δείχνουν την κατεύθυνση των άμεσων μέτρων που οφείλει η νέα κυβέρνηση να υλοποιήσει, σύμφωνα –άλλωστε– και με το προεκλογικό της πρόγραμμα. Οι αντίστοιχες πρωτοβουλίες της Περιφέρειας, θα συμβάλουν επίσης ουσιαστικά στην αντιμετώπιση των φαινομένων των κοινωνικών αποκλεισμών.

Προτεραιότητες για την Δυτική Αθήνα παραμένουν η άμεση αντιμετώπιση των αναγκών αντιπλημμυρικών έργων και υποδομών, η διασφάλιση των ορεινών όγκων και η αναβάθμιση των αλσών και πάρκων (Τρίτση, Μπαρουτάδικο κ.λπ.), η δέσμευση και απόκτηση των εναπομεινάντων ελεύθερων χώρων. Η διατήρηση των ισοζυγίων πρασίνου στον Ελαιώνα, με την ολοκλήρωση των υποδομών και των δικτύων, την μετατροπή του σε κέντρο καινοτομίας και βιώσιμης ανάπτυξης, απαραίτητες παράλληλα, με πολεοδομικά εργαλεία και την απαγόρευση για την δημιουργία νέων πολυκαταστημάτων τύπου Mall, που διαλύουν τα τοπικά εμπορικά κέντρα. Επίσης, απαιτείται δέσμη ολοκληρωμένων παρεμβάσεων, αξιοποιώντας και ενισχύοντας διαθέσιμους πόρους (ΣΟΑΠ, ΠΕΠ, ΠΔΕ κ.λπ.) σε Εθνικό και Ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα και η αναβάθμιση των Νοσοκομειακών χώρων της περιοχής, η ολοκληρωμένη συγκοινωνιακή μελέτη και η διασύνδεση, υπέργεια και υπόγεια, της περιφερειακής ενότητας, η πολιτιστική αναγέννηση, δικτύωση διεθνής και εθνική των πολιτιστικών χώρων και η ανάδειξη των τοπικών δημιουργών. Η αναβάθμιση των αθλητικών εγκαταστάσεων και των κοινωνικών υποδομών, αποτελούν προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν σχεδιασμένα μέσα από διαδικασίες δημοκρατικού προγραμματισμού, όπου καθοριστικό ρόλο θα έχει η ενεργός συμμετοχή των πολιτών και η συνέργεια όλων των βαθμίδων Διοίκησης, με βάση την «αρχή της επικουρικότητας».

Τίποτε πια κάτω από το χαλί!

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Τίποτε πια κάτω από το χαλί!

Γράφει η Σοφία Διγενή-Κολιοτάση

Βάλαμε λέξεις στους «τοίχους» μας, στα «παράθυρα» των συζητήσεών μας, στους τίτλους των ειδήσεων. Λέξεις με νοήματα αλλά κι ακατανόητες ταυτόχρονα: ρατσισμός, ομοφοβία, bullying, παιδεραστία, trafficking.

Ο 20χρονος νεαρός από την Κρήτη, που εξαφανίστηκε από την Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων και μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει βρεθεί, έπεσε θύμα bullying – εκφοβισμού από συσπουδαστές του, για άγνωστους λόγους. Άλλα παιδιά έχασαν τη ζωή τους εξ αιτίας σχολικού εκφοβισμού. Ο νόμος του φόβου επικρατεί σε πολλά σχολεία. Μάλιστα οι «δυνατοί» μπορεί να δρουν μεμονωμένα ή σε ομάδες.

 Ένας άνδρας, με ένα λευκό βανάκι, υπεράνω κάθε υποψίας από φίλους, γνωστούς και γείτονες, εδώ στην δυτική συνοικία, συνελήφθη από τις αρχές ως παιδεραστής. Ένας ακόμα... στη στοιβάδα των πολλών... από παλαιοτάτων χρόνων..., αφού και ο Αριστοτέλης μάς πληροφορεί, αποδοκιμάζοντας την παιδεραστία στα «Παιδικά», υπέπεσαν σε «θηριώδη διαστροφή».

Αφήσαμε τους μετανάστες, που ήρθαν να βρουν καταφύγιο στην χώρα μας, να βγουν και πάλι στους δρόμους και στις πλατείες, δηλώνοντας τόπο κατοικίας έναν δρόμο, για να ξαναζήσουμε εικόνες ρατσιστικής συμπεριφοράς αλλά και εξαθλίωσης σε φανάρια, παγκάκια και πάρκα.

Το trafficking, η παράνομη διακίνηση και εμπορία ανθρώπων δεν έπαψε να πλήττει εδώ και χρόνια την κοινωνία μας. Είναι μία σύγχρονη μορφή δουλείας. Ένα σοβαρό έγκλημα που συνεπάγεται τη βάναυση και διαρκή καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Για ποιό απ’ όλα αυτά να μιλήσω ξεχωριστά; Ο Πλούταρχος υποστήριζε ότι η εκπαιδευτική διαδικασία των νέων είναι το καλύτερο φάρμακο για την αποφυγή των «παιδικών». Τόνιζε δε πως η ευθύνη για τη διαδικασία αυτή είναι μοιρασμένη ανάμεσα στους γονείς και στους δασκάλους. Όλα αποτελούν σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, που κυρίως οφείλονται στην έλλειψη παιδείας. Δεν πρέπει όμως να τα κρύβουμε όλα κάτω από το χαλί. Μιλήστε, ενημερωθείτε, αντισταθείτε στη βία σε όποια της μορφή. Δώστε τέλος στα πάθη των ανθρώπων!!! ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!